Bertolt Brecht'in, "Hitler'e söz" başlığıyla yazdığı o şiiri, Zülfü Livaneliusta şarkı edip okumuştu anımsayın. Diyordu ki; "Tankınız ne güçlü generalim. Siler süpürür bir ormanı. Yüz insanı ezer geçer. Ama bir kusurcuğu var; ister bir sürücü. / Bombardıman uçağınız ne güçlü generalim. Fırtınadan tez gider, filden zorlu. Ama bir kusurcuğu var; usta ister yapacak. / İnsan dediğin nice işler görür, generalim. Bilir uçurmasını, öldürmesini, insan dediğin. Ama bir kusurcuğu var; bilir düşünmesini de. 

Her yerde geçerli 
Bodrum'da yıllar önce o dev gibi devlet hastanesi başta olmak üzere özel hastaneleri de gezip görünce bu sözlerin sadece askeri alanda değil, sağlık mevzuunda da ne kadar geçerli olduğunu hissetmiştim. Anımsadığım manzaralar felaketti. Hafızamda kalanı nakledecek olursam mesela bir gece Bodrum Devlet Hastanesi bahçesindeyim. Cümle kapısının az altında başka bir giriş var. Orası sanki şehir çöplüğü.
Eskimiş eprimiş yığınla şey oraya atılmış. Birbiri üstüne yığılmış çok sayıda plastik bidon görüp şaşırıyorum. Bazıları dolu bazıları boş. "Bunlar ne ola ki?" İçeriye giren bir küçük kapı daha var orada. Merdivenleri çıkarken tek bir engel yok. Bir anda servisin içinde buluyorum kendimi. İlaçların istif edildiği bir de oda var. Başında koruma, kapısında kilit filan hak getire.
Yeşil reçeteyle satılan malum hapları edinebilmek için ölümü, öldürmeyi bile göze alabilen tiplergeliyor aklıma, ürperiyorum... 

Tuz varmış 
Zemin katın aşağısında çamaşırhanenin olduğu koridorları dolaşıyorum. O plastik bidonlardan her yerde var.
Kapılar rüzgardan kapanmasın diye önlerine onlardan koyuyorlar mesela. Merdiven altlarında da üçer beşer atılmışlar.
Sonra çuvalları görüyorum koridor boyunca. Tuz varmış içlerinde. Diyaliz hastalarının tedavisinde kullanılıyormuş. Tuz çuvalları ve içlerinde diyaliz seansında gereken saf sularmış onlar. İhaleyle alınmışlar. Şimdi oraya buraya atılmış olmaları oldukça sinir bozucu.
Yangın dolabı çarpıyor gözüme. Hani kapağını açarsın itfaiye hortumu çıkar ya karşına. İşte o dolap.
Açıyorum. Benim karşıma da ucu musluğa bağlı olmayan bir hortum çıkıyor. Dahası bir de kalın elektrik kablosu var dolabın içinde. Bunun tehlikesini anlamak için uzman olmaya da çarpılıp kömür olmaya da gerek yok. 

Barda kalan 
Özel hastanelerden birindeyim şimdi de. Trafik kazasında ağır yaralanıp yoğun bakıma alınmış bir yaşlı kadın için kan anonsu yapıldı radyolardan.
Sabaha karşı saat 01.00 sularında gidip bakıyorum ne olmuş diye.
Kan vermeye koşmuş iki kişi var. Yatırmışlar kan alıyorlar kollarından. Biri oldukça genç. "Kız arkadaşımı barda bıraktım. Eğlenceye boş verdim geldim" diyor. "Ne kadar içtin?" diyorum, "İçtik biraz bir şeyler" diye yanıtlıyor.
Alkollü insanın kanını mı vereceksiniz ağır yaralı hanıma diyorum. "Acil vaka" diyorlar.
Kaza olalı 6-7 saat olmuş. Ama durum hala acilmiş. Ne diyeyim ki? 

Peki şimdi nasıl 
İnsan unsurunun insan kusuruna dönüştüğü böylesi bir olayın peşini bırakmadım elbette.
Hem zamanın Sağlık Bakanı, hem il sağlık müdürü hem de hastanenin sağduyulu yöneticileri bu eleştirilerimi büyük bir olgunluk ve hak verişle karşıladı. Sonra kolektif akıl devreye girdi. Yönetim organizasyon şeması değişti.
Yardımcı sağlık personeli de dâhil tüm çalışanların mesaileri, izinleri, nöbetçi durumları daha makul ve insani hale getirildi. Hekimlerin ve hemşirelerin fikren ve bedenen daha mükemmel çalışabilme ortamları oluşturuldu. 

Gidip bakın 
Dileyen bir de şimdi gidip baksın Bodrum Devlet Hastanesi'ne. Benim gibi yapsın yani. Hem de en yoğun günler olan hafta sonu günleri gidip onca kalabalığa karşı mükemmel hizmet gören doktorları ve diğer personeli gözlesin. Güler yüz, tatlı dil, ilgi, alaka müthiş. Tatsızlık, kavga gürültü hiç yok. Neticelen gelen de memnun, çalışan da memnun.
Demek ki istenince oluyor, insani değerleri karşılıklı olarak taşıyan güruhlar olmaz denen şeyleri olur kırıyor. Sağduyu tanktan, toptan, tüfekten daha güçlü...